Ξεχασμένοι θησαυροί!!!

Άραγε για κάθε ύψωμα που υψώνεται απέναντί μας, για κάθε μνημείο του τόπου μας που στέκει δίπλα μας γνωρίζουμε την προσφορά του στον πολιτισμό μας, την ιστορία και τη πορεία μας ως σήμερα; Το ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου είναι: <<υπάρχει περιθώριο ανάπτυξης σήμερα, χωρίς να στηριζόμαστε σε αυτές τις στέρεες βάσεις>>; Βάσεις που μας θυμίζουν τον τρόπο για την πραγματοποίηση ενός βήματος προς τα’ μπρος, αλλά και την κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να χαραχθεί η πορεία μας προς το αύριο, προς το μέλλον.

Με τον όρο μνημείο μπορεί να χαρακτηρισθεί ένα έργο τέχνης (αρχιτεκτονικό ή γλυπτό) για να τιμηθεί κάποιο πρόσωπο ή γεγονός. Επίσης, ο όρος αυτός μπορεί να αποδοθεί σε σπουδαίο έργο που χαρακτηρίζει μια εποχή.

Στο χωριό μας, στον “Αετό” το μνημείο που υπάρχει για να μας θυμίζει μια εποχή, αλλά και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τότε, είναι το “κάστρο του Αετού”, το οποίο βρίσκεται στην κορυφή του υψώματος του Αϊ- Δημήτρη ( το ύψωμα αυτό αναφέρεται και ως Μυροβίγλη).

Πρόκειται για ακρόπολη περιτειχισμένη που κτίστηκε, κατά πάσα πιθανότητα, από τους Ενετούς. Η οικοδόμηση του φρουρίου, ωστόσο, είχε γίνει ανάμεσα στους 4ο με 6ο μ. χ αιώνες. Περιλαμβάνει υψηλό παρατηρητήριο στα Βόρεια, πέντε υπόγειες αποθήκες στη σειρά που χρησιμοποιήθηκαν ως κρυψώνα πολεμοφοδίων και εκκλησία παλαιού ρυθμού. Στο ύψωμα Μυροβίγλη υπάρχει θολωτή τρύπα όπου υπάρχουν σταλακτίτες και σύμφωνα με την παράδοση οδηγεί στον Αγ. Νικόλαο.

Άνωθεν του κάστρου υπάρχουν δύο “τάπητες” που το καθιστούν, σύμφωνα με τη γνώμη Ελλήνων και ξένων ιστορικών και αρχαιολόγων , το τρίτο σε σημαντικότητα σε όλη την Ελλάδα . 

Η θέση στην οποία βρίσκεται εξασφαλίζει φυσική προστασία από τους επιδρομείς. Επιπλέον, είναι δυνατός ο έλεγχος του περάσματος στο τέλος περίπου της διαδρομής από Μύτικα- Κανδύλα- Βάρνακα- Αρχοντοχώρι- Αετός- Κατούνα, η οποία αποτελούσε στα χρόνια του μεσαίωνα κύρια οδό από τα δυτικά παράλια της Ακαρνανίας προς την ενδοχώρα.

Δεν ήταν τυχαίο, άλλωστε, που ο ίδιος ο Ιουστινιανός (αυτοκράτωρ του Βυζαντίου) έδωσε ιδιαίτερη σημασία τόσο στο ύψωμα όσο και στο κάστρο που βρίσκεται στην κορυφή του. Στέλνει εκεί το στρατηγό Βελισάριο, για να εκδιώξει ή να περιορίσει τους πειρατές του Ιονίου. Το κάστρο αυτό ήταν στην κατοχή των Βυζαντινών μέχρι την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το 1204, οπότε περνά στην επιρροή του δεσποτάτου της Ηπείρου μέχρι το 1340, ύστερα στους Σέρβους και αργότερα στους Αλβανούς. Τέλος, περνά στην επιρροή των φράγκων πριγκίπων του οίκου της Κεφαλονιάς( 1399) και θα καταληφθεί στα 1460 από τους Τούρκους στην κατοχή των οποίων θα παραμείνει ως την επανάσταση του 1821.

Κατά τη διάρκεια αυτής στην τοποθεσία  που βρίσκεται το κάστρο και στο χώρο κάτω από αυτό, πραγματοποιείται η περίφημη μάχη του Αετού (10 Αυγούστου 1822), η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη συνέχιση και την επιτυχία της επανάστασης στη δυτική Ελλάδα.

Δυστυχώς, τέτοια μνημεία αφήνονται να καταστρέφονται από το πέρασμα του χρόνου και τις κλιματικές συνθήκες, χωρίς προστασία, περιποίηση και αξιοποίηση και επιπλέον από επιτήδειους που προσπαθούν να καπηλευτούν και να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στους θησαυρούς αυτούς. Είναι επιτακτική η ανάγκη για παροχή φροντίδας, με επιστημονικό τρόπο, σε αυτόν τον χώρο.